Marita is emeritus hoogleraar moderne Nederlandse Letterkunde. Ze werkt aan een “emobiografie” van Betje Wolff (1738 – 1804), waarin het accent zal liggen op de gevoelens die Betje onderging in haar onstuimige leven.

Dat leven leest als een filmscript. Als 17-jarig meisje vluchtte Betje met haar geliefde. Ze werd teruggehaald en als gevallen vrouw verstoten door de Vlissingse gemeenschap.

Een verstandshuwelijk met de dertig jaar oudere dominee Adriaan Wolff bracht haar naar een bedompte pastorie in het saaie Middenbeemster. Daar ontpopte Betje zich tot een belezen schrijfster die zich fel uitsprak tegen het bekrompen gedachtegoed van de achttiende eeuw. Ze raakte innig bevriend met de schrijfster Aagje Deken. Na het overlijden van de dominee Wolff gingen ze samenwonen. Ze werden bedrogen, verhuisden naar Frankrijk, kwamen weer terug en schreven intussen samen boeken, waaronder het beroemde Sara Burgerhart.

Marita vertelt in de lezing over haar fascinatie voor de gevoelswereld van Betje en over het werk aan de “emobiografie”.